รัชกาลที่ 7 คืออะไร

รัชกาลที่ 7 หรือชื่อเต็มว่าพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชฯ พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว เป็นพระมหากษัตริย์แห่งราชอาณาจักรไทยในสมัยรักษาพระองค์เป็นพระราชโอรสพิภพเมื่อวันที่ 9 มิถุนายน พ.ศ.2430 (ค.ศ. 1887) และวางฉานสิริพระชนมพรรษาในวันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2473 (ค.ศ. 1930) พระราชสำนักในสมัยรัชกาลที่ 7 ถือเป็นสมัยที่ทำการปฏิปักษ์ประชาธิปไตยมากที่สุดในประวัติศาสตร์ไทย

ในช่วงรัชกาลที่ 7 ได้มีสถาบันการปกครองที่แข็งแกร่งขึ้นอย่างมาก เนื่องจากพระองค์ทรงพัฒนาระบบสถาปัตยกรรมเพื่อทำให้สังคมไทยเป็นสังคมประชาธิปไตยมากขึ้น โดยจัดตั้งระบอบประมวลรัฐ เทิดทูนศาสนา สนับสนุนการศึกษา และพัฒนาพม่าไทยเป็นศูนย์กลางของชุมชนชายแดนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

รัชกาลที่ 7 เป็นพระราชินีคือพระพรหมพระราชินีสุพรรณหงส์ หรือพระบรมราชินีนาถิกา เธอเป็นพระราชินีแห่งราชวงศ์จักรีนฤบดินทร์ ได้มีบทบาทส่งเสริมให้กับพลเมืองไทยมีส่วนร่วมในการพัฒนาทุกด้าน

อย่างไรก็ตาม ในส่วนที่เป็นความสำคัญที่สุดของรัชกาลที่ 7 คือการเปลี่ยนแปลงระบบการปกครองจากระบบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ เป็นระบบประมวลรัฐ ซึ่งทำให้สถาบันทางการทำงานของรัฐกับประชาชนมีความสัมพันธ์กันเป็นอย่างดี ทำให้ประชาชนได้รับประโยชน์และเสริมสร้างความเชื่อมั่นในระบบการปกครองมากขึ้น

รัชกาลที่ 7 จึงถือเป็นยุคทอดพระเกียรติสำคัญในการพัฒนาสังคมและระบบการปกครองของประเทศไทย และยังได้ถูกเพื่อนาธิปไตยแห่งสาธารณรัฐประชาธิปไตยบาลาปากับพระองค์ในปี พ.ศ. 2494 (ค.ศ. 1951) ทำให้สถาบันพระมหากษัตริย์ในประเทศไทยยังคงอยู่อย่างมีความสำคัญและมีอิทธิพลต่อสังคม